زبان دوم‌های غیر معروف یا نادر، مجموعه‌ای از زبان‌هایی هستند که در کنار زبان‌هایی معروف و پرکاربرد، وجود دارند اما معمولاً توجه کمتری از سوی جامعه و زبان‌شناسان به آن‌ها معطوف می‌شود. این زبان‌ها ممکن است در مناطق کوچک، توسط اقلیت‌های قومی یا قومیتی یا حتی توسط گروه‌های خاصی از جامعه صحبت شود. یکی از ویژگی‌های اصلی این زبان‌ها، کمتر بودن منابع مکتوب و آموزشی است که برای آن‌ها وجود دارد، اما این ویژگی به هیچ وجه اهمیت و مقدار ثروت فرهنگی آن‌ها را کمتر نمی‌کند. از جمله زبان‌های دوم غیر معروف می‌توان به زبان‌های قومیتی و قومی اشاره کرد که در برخی نقاط دنیا، مانند زبان‌های اقلیتی در آسیا، آمریکای لاتین، آفریقا و استرالیا مورد استفاده قرار می‌گیرند. این زبان‌ها اغلب دارای یک ساختار گرامری و واژگانی خاص به خود هستند که از زبان‌های اطرافیان آن‌ها متفاوت است و می‌تواند برای افرادی که با آن‌ها آشنا نیستند، چالش‌هایی را ایجاد کند. این زبان‌ها معمولاً جزو زبان‌های تلفظی یا زبان‌هایی با سیستم نویسندگی خاص محسوب می‌شوند که این ویژگی نیز می‌تواند باعث کمبود منابع و توسعه اطلاعاتی درباره‌ی آن‌ها شود. به همین دلیل، حفظ و حراست از این زبان‌ها و فرهنگ آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است تا از انقراض آن‌ها جلوگیری شود و میراث فرهنگی ارزشمندی که در خود جای دارند، حفظ گردد.

علاوه بر این، زبان‌های دوم غیر معروف معمولاً در ارتباط با فرهنگ و تاریخ یک منطقه و گروه اجتماعی خاص قرار دارند و اغلب برای بیان احساسات، داستان‌های محلی، و مفاهیم فرهنگی خاص استفاده می‌شوند. این زبان‌ها اغلب نقش بسیار مهمی در حفظ هویت فرهنگی و ارتباطات اجتماعی افراد ایفا می‌کنند و برای این دلیل، حفظ و حمایت از آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. زبان دوم غیر معروف